Αυτό που διαφοροποιεί τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη από τους υπόλοιπους είναι το γεγονός  ότι  δείχνει μια άσχημη πλευρά των αγχωτικών συναισθημάτων του μέσα από τη ζωγραφική του. Στην Κραυγή φαίνεται ότι έδωσε μεγαλύτερη σημασία στο νόημα παρά στην τεχνική και την ομορφιά που είναι ο παραδοσιακός στόχος της τέχνης. Στο φόντο του πίνακα μπορούμε να δούμε δύο ανθρώπους που απομακρύνονται προς την άλλη κατεύθυνση δημιουργώντας το αίσθημα της απομόνωσης και του φόβου. Με τον τρόπο του ο Munch χρησιμοποιεί το χρώμα, για να εκφράσει τις συναισθηματικές του αντιδράσεις με το περιβάλλον. Ο «κόκκινος» ουρανός είναι οι γλώσσες της φωτιάς που χαρακτηρίζουν την αλλόκοτη φιγούρα η οποία είναι συγκλονισμένη από το θέαμα και το «μπλε-μαύρο» φιόρδ φαίνεται  να είναι η μαύρη τρύπα της κόλασης και του κακού.

Σε μια σελίδα στο ημερολόγιό του ο Munch περιγράφει την έμπνευσή του για τον αρχικό πίνακα: « Περπατούσα σ' ένα μονοπάτι με δυο φίλους, ο ήλιος έπεφτε και ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα. Σταμάτησα νιώθοντας εξαντλημένος και στηρίχτηκα στο φράχτη, αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη. Οι φίλοι μου προχώρησαν  κι εγώ έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση ».